Dal Baht power, 24hour, no shower!

Ons laatste dagje van onze reis is alweer aangebroken, wat is de tijd snel gegaan zeg!

Nadat Marjolein de computer gefixt had (wat de IT-man niet lukte) konden we eindelijk onze vorige blog plaatsen en gaan slapen, de dag erna namelijk erg vroeg op om naar de Himalaya te gaan voor onze trekking.

De rit van Katmandu naar Syubrubesi is precies 132km, peuleschil zou je zeggen? Niet dus, dit ritje duurt ongeveer 7 a 8 uurtjes, wij hadden geluk want wij gingen in een jeep, hierdoor was het voor ons maar 7uurtjes. Er stond een lange file omdat het de voorgaande nacht erg geregend had waren er dikke modderstromen ontstaan. Nadat we uit de file kwamen, reden we al snel over prachtige bergpassen, dat hier af en toe het asfalt ophoudt en overgaat in rotsen, kon onze jeep gelukkig wel aan. Daarna kwamen we het Langtang National Park binnen, dit betekende oneindig veel checkpoints, en altijd twee bij elkaar, 1 van de politie en na 5 meter controle van de militairen. Ons is nog steeds onduidelijk waarom er zo veel checks nodig zijn. Op een gegeven moment stonden we weer stil, checkpoint? Nee, er was zojuist een zwarte kat voor onze jeep overgestoken, dit betekent bad luck. Hierdoor moesten we dus wachten tot er een ander voertuig ons passeerde, pas dan zou de bad luck weg zijn. ‘s Avonds gearriveerd in Syubrubesi, spelletjes gedaan met onze gids en porter, Raby en Saugat.

Dag erna begon onze trekking, we hebben in totaal een weekje getrokken. Een normale trekkingsdag zag er als volgt uit: om 7uur ging de wekker, dan moesten we snel onze backpacks inpakken, daarna ontbijten en gaan! Op een dag liepen we zo’n 6 a 7 uur, dus rond 15u a 16u kwamen we bij een nieuwguesthouse aan waar we dan bleven slapen. S’ avonds werd er altijd een vuur gestookt in de eet/zit kamer, dit was altijd erg gezellig! We kwamen gedurende de week namelijk steeds dezelfde mensen tegen, zo waren er 4 studenten uit Amerika, hadden we een Frans stel dat ons ze Hollandse TGV noemden (dit omdat zij altijd een uur eerder vetrokken dan ons, en wij ze gedurende de dag ergens inhaalden haha) en we hadden nog Pete, een Engelsman die de trekking voor zijn werk deed! Overigens duurde de avonden niet erg lang, iedereen zocht rond 9uur zijn bed al op! Wij ook, na zo’n dag lopen ben je erg moe,maar wij deden na het eten altijd nog wel een kaartspel met Raby en Saugat. Zij hebben ons ook een Nepalees spel geleerd, tseDarmara (fonetisch en ongeveer), wat zoveel betekent als ‘pak de 10’.

De routes (trails) die we liepen waren erg mooi, maar ook wel vaak stijl omhoog. Elke dag stegen we wel zo’n 1000meter. Het gevolg hiervan was dat we al na dag 2 wat effecten van deze hoogte begonnen te voelen. Er zit minder zuurstof in de lucht waardoor je wat sneller moe bent en wat hoofdpijn krijgt. Ook wij hadden een beetje hoofdpijn, meer niet gelukkig! Ook hadden we gelukkig elke dag DalBaht Power, bij de lunch (en soms ook diner) aten we dit Nepalese gerecht. Onze gids, Raby, at dit sowieso 2x per dag en is zo’n fan hiervan dat hij zijn bedrijfje Dal Baht Power heeft genoemd! Dal Baht Power, 24hour, no shower! Dit laatste slaat op het feit dat er veelal geen douches zijn, soms doen ze het niet, soms is het water bevroren of soms alleen koude douches. Sowieso valt dit beetje pijn, kou en moeite in het niet bij waar je elke dag doorheen loopt, zulke mooie uitzichten en besneeuwde toppen, WAUWW!

Het letterlijke, en figuurlijke, hoogtepunt van de trekking was het moment dat we de top bereikten. Deze berg was erg moeilijk te bewandelen, geen enkele vorm van een pad,maar gewoon stijl omhoog. Op een gegeven moment kwamen we bij een topje, wij dachten DE top. Hier hingen ook allemaal prayer flags, dus wij dachten dat we er al waren, helaas! We moesten nog verder, nog een uurtje om de hoogste top te bereiken. Hier kreeg vooral Niels erg last van de hoogte, (minder zuurstof en beetje astma gaan niet goed samen). Deste meer de vreugde toen we de top eindelijk hadden bereikt! Foto’s genomen en genoten van het uitzicht, daarna weer snel naar beneden want het begon kouder te worden en het zou niet lang meer duren voor het donker werd.

Vanaf de top was het weer afdalen naar ons beginpunt en weer terug naar Katmandu. Deze terugreis met de jeep verliep helaas wat minder voorspoedig dan de heenreis. Om te beginnen zat er een moeder met 2 babies bij ons in de jeep, en waren zij ook nog eens wagenziek door al die leuke bergbochtjes. In Nepal zijn de wegen soms wat smal en zijn er ook niet echt duidelijke regels wie waar moet rijden. Op een gegeven moment ging het dus mis,wij reden aan de goede kant van de weg (hier links) toen er opeens een motorrijder recht op ons af kwam en dus keihard op onze jeep knalde. Iedereen in de jeep erg geschrokken,maar gelukkig ongedeerd. De twee motorrijders moesten wel naar het ziekenhuis, maar voor zover wij konden zien ging t redelijk. Direct na de botsing wilde onze driver de jeep aan de kant zetten, hier kreeg hij bijna niet eens de kans voor. Allerlei omstanders die het ongeluk hadden zien gebeuren kwamen op onze jeep af en wilde de spullen (rijbewijs en papieren) van de driver afpakken. Bovendien sleurde ze hem de auto uit om hem in elkaar te slaan. Dit was erg om te zien, Niels zag het eerst niet maar toen Marjolein schreeuwde dat hij de driver moest helpen, sprong hij uit de auto en ging voor de driver staan zodat de mannen hem niet nog verder in elkaar konden slaan. Toen, in een mum van een seconde rende de driver weg en sprong hji in een andere auto en ging er vandoor. Stonden we dan, met auto,zonderdriver. Uiteindelijk zijn de gewonde motorrijders in onze jeep naar het ziekenhuis gebracht en zijn wij met een localbus verder gegaan. In Nepal, geldt nog het recht van de kleinste. Als een auto op een motor botst dan zal de auto wel verkeerd zijn, zo zien de omstanders het, niet de politie.

Daarna afscheidslunch met Raby en Saugat. De dag erna naar Garden of Dreams en naar de shopping malls gegaan. Dit laatste was echt een fail! Stomme winkels en geen kip te zien! Gisteren hebben we bij Raby gegeten, hij heeft Dal Baht voor ons gekookt! Vandaag nog een beetje rondwandelen en dan is het alweer tijd om op het vliegtuig richting Nederland te stappen. Waarschijnlijk zitten we met onze nieuwe grappige vriend Pete in het vliegtuig, dat zou wel lachen zijn!

Tot snel allemaal!

Liefs,

Niels en Marjolein